บทประพันธ์ค่าวเรื่อง “วันเสียประจำเดือน” กล่าวถึงความเชื่อของคนล้านนาที่ไม่ว่าจะกระทำการมงคลใดๆ จำเป็นจะต้องดูฤกษ์งามยามดีก่อนเสมอเพื่อความป็นศิริมงคล โดยมีวันเสียประจำแต่ละเดือนดังนี้ – เดือนเกี๋ยง หมายถึงเดือนอ้าย หรือเดือนที่ ๑ – เดือนยี่ หมายถึงเดือนที่ ๒ – เดือนสาม หมายถึง เดือนที่ ๓ และนับต่อไปจนถึงเดือน ๑๒ แล้วมาเริ่มต้นนับใหม่ ดังนั้นจึงกำหนดวันเสียประจำเดือนไว้ดังนี้ – เดือนเกี๋ยง เดือนห้า เดือนเก้า วันเสีย คือวันอาทิตย์ และวันจันทร์ – เดือนยี่ เดือนหก เดือนสิบ วันเสีย คือวันอังคาร – เดือนสาม เดือนเจ็ด เดือนสิบเอ็ด วันเสียคือวันเสาร์ และวันพฤหัส – เดือนสี่ เดือนแปด เดือนสิบสอง วันเสียคือวันศุกร์ และวันพุธ ดังนั้นวันเสียประจำเดือนจึงไม่นิยมทำการมงคลใดๆ
